|
|
|
 |
||
|
||
De dubbelprojectie speelt een bijzondere rol in de geschiedenis van de mediakunst. We kennen het naast elkaar, over en in elkaar plaatsen van verschillende beelden en teksten uiteraard van nieuws- en muziekzenders als CNN en MTV. Kunstenaars houden zich echter vooral bezig met de vraag hoe twee of meer geprojecteerde beelden zich verhouden tot elkaar en tot de toeschouwer. Daarbij speelt ook het ruimtelijke aspect van de dubbelprojectie een belangrijke rol. Maar wat is nu precies die extra dimensie, de toegevoegde waarde van twee of drie projecties, in plaats van één? De tentoonstelling Double Vision onderzoekt deze formele, esthetische en inhoudelijke aspecten van het meervoudige beeld.
De tentoonstelling Double Vision omvat vijftien installaties bestaande uit twee of meer schermen, vanaf de jaren '60 tot heden. Een van de vroegste voorbeelden van videokunst is de dubbelprojectie Outer and Inner Space (1965) van Andy Warhol. Warhol maakte een film- en videoportret van societyfenomeen Edie Sedgwick door haar te interviewen naast een video-opname van haarzelf en dat beeld te verdubbelen. In deze karakterstudie analyseert hij de twee verschillende mediawerelden van video/televisie en film.
Er zijn een aantal terugkerende thema's in Double Vision. The Third Memory (1999) van Pierre Huyghe gaat over hoe waarheid en fictie, het geheugen en de media met elkaar zijn verweven. Huyghe toont twee verschillende visies op dezelfde historische gebeurtenis naast elkaar. De media zijn ook uitgangspunt van het werk van Harun Farocki en Frank Scurti. Scurti is geďnteresseerd in massamedia. Zijn werk is gebaseerd op een kritische analyse van televisiebeelden en reclame-uitingen. In Colors, een installatie met drie schermen, maakt hij gebruik van bestaande televisieopnamen van een hele bijzondere rugbywedstrijd en geeft deze beelden een nieuwe betekenis. Het werk van Harun Farocki gaat over de politiek van het beeld. In Auge/Maschine I, II en III maakt hij onder andere gebruik van de (live)beelden die uitgezonden werden tijdens militaire operaties, zoals bij de Golfoorlog en in Irak: wat is de invloed van technologie en media op de publieke opinie en op ons gedrag?
Double Vision toont twee soorten werk. Er zijn installaties te zien die gepresenteerd worden als 'loop', waarbij het niet van belang is op welk moment je de ruimte met de installatie binnenloopt. Ange Leccia's Les éléments (Orage) en Aernout Miks Parallel Corner. Maar de meeste werken hebben een narratieve structuur. Kunstenaars als Tracey Rose bijvoorbeeld gebruiken twee of meer schermen om een verhaal vanuit twee verschillende perspectieven te vertellen. Dat geldt in mindere mate ook voor de installaties van Martijn Veldhoen en Sebastián Díaz Morales: beide wereldpremières op het festival.
Daarom heeft het festival een route uitgestippeld door de tentoonstelling. Wanneer u op bepaalde tijden deze route volgt, kunt u alle werken in Double Vision van begin tot eind bekijken.
Waarom kiezen kunstenaars voor deze vorm? Hoe verhouden de naast elkaar geprojecteerde videobeelden zich tot elkaar? Vragen als deze komen aan de orde in het Meet-the-Artist programma. Ook in de catalogus wordt dieper ingegaan op de motieven van de kunstenaars en de verschillende invalshoeken.
|
Tentoonstelling:
|
||
|
Double Vision werd mede mogelijke gemaakt door De Mondriaan Stichting, het Amsterdams Fonds voor de Kunst, Stichting Cultuurfonds van de Bank Nederlandse Gemeenten en Association Française d'Action Artistique - Ministère des Affaires Étrangères.
|
|||
 |
|||
Waar en wanneer?
