Zoals in eerdere werken opgenomen in de natuur nemen Giraudon en Avenel de kijker dit keer mee op een schimmige tocht door het noordelijke deel van Canada, daar waar de Inuit wonen, beter bekend als eskimo's, de oorspronkelijke inheemse bewoners van dit land. In een uiterst poëtisch beeldverhaal worden het barre klimaat, de geïsoleerdheid en de schoonheid van dit poolgebied voelbaar gemaakt. Als de wind voert de camera in voortdurende beweging over de koude landstreek en laat geen enkel ogenblik in volledige helderheid zien wat wordt geregistreerd. De opnames van de odyssee zijn geabstraheerd en door middel van subtiele montages omgetoverd tot visuele impressies. Als toeschouwer worden we continu beproefd en uitgedaagd te ontcijferen wat er in werkelijkheid is te zien. Dat dit niet echt belangrijk is, wordt al kijkend snel duidelijk. Dit is een video om te ervaren en te ondergaan. Beelden uit de natuur worden geleidelijk vervormd tot patronen en structuren, en andersom. Zo is er een prachtige fluïde overgang van een landschapsbeeld met horizon naar een close-up van twee vingers aan een hand. Ook de maan krijgt van de makers een zeer bijzondere bewegingsvrijheid en bovennatuurlijke zeggingskracht. Al met al spreken de beelden in dit werk voor zich en wordt er verder niets te veel gezegd. Het enige wat Giraudon en Avenel kwijt willen is de volgende anekdote: In 1969, ergens in het Noorden van Canada legt een blanke aan een Inuit uit dat de mensen erin zijn geslaagd op de maan te lopen. De Inuit lacht en antwoordt vervolgens dat het ook al weer enige tijd is geleden dat hun sjamanen er zijn geweest. Terwijl de isolerende poolwinter een soort landschappelijke trance genereert die het misschien mogelijk maakt zich een kosmische omgeving voor te stellen en deze te bereizen, is het wellicht ook mogelijk een beetje sjamaan te zijn.
– Marieke van Hal |
Marie–France Giraudon, 1961, La Caillère (Frankrijk)
Emmanuel Avenel, 1962, Dieppe (Frankrijk)
Wonen en werken in Montréal (Canada) en Dinard (Frankrijk)
|
|
2 0 0 0 
